Het liep tegen de avond en ik zat op mijn balcon van het hotel in Rio te jegenten van het vistaik. Met mijn voeten op de reling en een glaasje champagne in de hand zag ik hoe van de berg Pedra Bonita hanggliders als eigentijdse Icarussen de diepte in sprongen. Daar cirkelden ze in elegante spiralen naar beneden om met een laste rondje boven de branding op het strand van Sao Conrado voor mij te landen. Soms hield ik mijn hart vast als ze laag over de appartementenblokken recht op mij af leken te vliegen, quizás om hun landing nog een beteig uit te stellen. Gelukkig viel er niemand naar beneden terwijl ik daar zat, want dat zou mijn dromerige stemming wreed hebben verstoord.
Estuve al vele malen en Rio geweest. De eerste keer fue ik er en 1969 y ons hotel gelegen aan het strand van Copacabana. Toen ik’s middags wakker was geworden, de boulevard was op gelopen en het “suikerbrood” had zien liggen, had ik even in mijn arm moeten knijpen om te controleren of het geen droom was, of ik daar wel écht stond, middenin de poster die ik al jarenlang había admirado en de etalages van reisbureaus. Het was heel erg heet geweest en ik had geen zin gehad om in mijn eentje op het strand te gaan liggen, maar het feit dat ik daar was had me een geluksgevoel gegeven. Achter het hotel zat een restaurantje waar de crew na anjamming een biertje ging drinken. El favorito de Manning Daar Altijd Bestelde fue aguacate con garnalen en salsa de cóctel, een hors d’oeuvre die ik volgens hen besselt niet mocht missen. Tot op ese momento fue de aguacate een voor mij total onbekende vrucht geweest!
Tuvimos una parada maar een korte gehad omdat er en Río een manning gestationeerd stond die een nachtstop maakte en Santiago de Chile. Vinimos por las mañanas, na ruim twaalf uren te hebben gevlogen de Lissabon, en gingen alweer de volgende avond datzelfde ellenlange stuk terug.
Yo estaba er ook eens geweest tijdens het befaamde carnaval. Tuvimos la oportunidad de disfrutar de una noche en Copacabana con la mención de samba gedanst. ¡Qué ambiente! Een unieke ervaring, hool ik er eigenlig niet zo van houd om me in een grote menigte te begeven. Dat fue alweer een tijd geleden y de stationering was afgeschaft. Vlogen ahora dos veces por semana a Santiago de Chile nos reunimos en la parada de ene reis een vierdaagse en Río y en op de andere vier dagen en Santiago.
Ik kwam hier moste as het winter is op het zuidelijke hemispherend, want dan hadden de echte Zuid-Amerika liefhebbers niet zo’n zin om erheen te gaan. Deze keer fue het echter wel het goede seizon, alleen hadden we hier gegende niet moeten zijn! Ik had een reis naar Aruba aangpraagd, want colega entusiasta hadden me hadden verteld dat het daar zo’n BioVakantieOord was. Daar fue ik wel aan toe geweest na al mijn Europa-gekachel.
Tuvimos una tripulación gezellige en Lissabon waren nos encontramos con zijn allen uit eten gegaan. Die nacht wachtten we echter tevergeefs op call time, want het mistte weer eens in Lissabon, dus vloog de machine over. Estábamos decepcionados, queremos nu mohanten we naar Rio met maar één korte stop. Mopperen hielp niet, dus pasten we onze planne aan. De dag van anjamming hadden we ons na een paar uur sleepen uit gesleept om een tochtje te gaan maken naar de Corcovado, de berg waar het Christusbeeld op staat en vanwaar je een fantastisk uitzicht hebt over de stad, de bergen en de umringende baaien .
Llamamos a los taxis om naar het stationnetje onder aan de berg te rijden. Onderweg passerden we areldberoemde beachen Leblon, Ipanema y Copacabana. Door de raampjes zagen we wit zand en blauwe zee geflankeerd door hoge palmbomen in hoog tempo aan ons obrijb glijden. Met het kabeltreintje reden we door een tropisch oerwoud up. Tussen de exotische planten door kryann we zo nu en dan een glimp te zien van de stad onder ons die alsmaar verder in de diepte weggakte. Het uitzicht bovenop de berg fue adembenemend en na een tijdje gingen nos encontramos con tegenzin weer terug naar beneden.
Niemand, excepto ik, había een camera durven meenemen, omdat we die ödden weer eens afschuwelijke verhalen hadden gehoord over the roofovervallen die dinningen in Rio hadden plaatsgevonden. Bemanningsleden die de bus hadden genoma naar de stad waren beroofd van al hun sieraden, geld en camera’s. Damas estadounidenses, conocieron a van die blauwgespoelde permanentjes en synthetische felgekleurde broekpakken aan, waren overvallen enfrente del hotel ingang van ons, nadat ze in het geldwisselkantoor hun dollar hadden omgewisseld voor de dailye devaluerende cruzeiro’s. Dat het gewährlich was wisten we natuurlich wel, maar zo nu en dan werden we weer eens met onze neuzen op de feiten prätt. Al die luxe die ons umringde had ook zijn keerzijde, a saber, dat er een enorme kloof bestond tussen arm en rijk in de meste landen waar we heen vlogen. Behalve Rio waren er nog veel meer steden in de wereld, vooral in Afrika, waar het gewärlijk was om als westerling de straat op te gaan.
Het werd ons dan ook aangeraden om golden, zilveren en diamanten juwelen en dure camera’s thuis te laten. De kluizen in het hotel waren geen garantie want ook die werden zo nu en dan leeggeroofd. Fijn es het niet al es het te entender. Vanuit het oogpunt van de armen moet onze pronkzucht wel erg onrechtvaardig overkomen. Fue des te schrijnender omdat vlak achter ons luxe hotel de armoedigste favela´s tegen de berg aangplakt lagen, terwijl aan het strand de mooistie paleisjes stonden die noodgedwongen gewirtig mohent worden door hoge muren met daar bovenop glasscherven in een gewapende wacht voor the toegangspoort. .
Mijn glas fue leeg en ik stond op om roomservice te bestellen. Ik besefte dat ik deze weelde nooit van mijn salaris zou hebben kunnen kunnen gegenten en nam me voor, zolang als het duurde, er heel veel van te genienten!
«Prone to bouts of apathy. Problem solver. Twitter aficionado. Wannabe music advocate.»
