Entrevista Roberto Rosales: “El FC Twente fue mi mejor equipo”

Roberto Rosales es el ejemplo de que los voetbolistas lucen en Venezuela kunnen slagen en Europa. El lateral derecho disputó la Champions League con el FC Twente y sigue en activo en Europa con el AEK Larnaca. Hij kecht conoció a veel poohl terug op zijn tijd en Enschede, maar droomt vooral over de toekomst. “Mijn droom es het WK spelen met Venezuela”, dijo Aldus Rosales a SoccerNews.nl.

Mientras Roberto Rosales recuerda sus 4 años exitosos en el FC Twente, un recuerdo le viene a la mente: su gol contra el Tottenham Hotspur. “Ik heb maar in mijn hele carrière maar één keer gescoord met mijn hoofd. Eso fue en la competencia. Fue un momento especial, omdat mijn familie op de tribune zat. Mijn vrouw era er en mijn moeder era overgekommen de Venezuela. Zij heeft me niet vaak zien spelen, omdat ik op jonge teijd vertrok uit mijn land en niet veel tijd met mijn familie heb doorgebracht. Mijn moeder fue heel trots dat ze mij en deze importante competencia zag scoren”.

Van jongs af aan fue het een droom van Rosales om te spelen in the Champions League, maar het was allesbehalve vanzelfsprekend dat hij de kans zou krijgen om naar Europa te gaan. «Zeker in die tijd waren er weinig spelers uit Venezuela in Europe. Juan Arango estaba de enojo. Historisch geezen spelen we meer baseball. De las últimas 10 jaar zijn er meer voetballers die de overstap maken, maar de kans komt niet vaak obrijb. Nosotros zijn het enige land en Zuid-Amerika dat nooit aan het WK heeft meegedaan. Por eso no estamos a la imagen de Europa”.

Bevroren handen
Toch kreeg Rosales een kans bij het Belgische KAA Gent. Hij kwam als jeugdinternational op de radar van de Belgische club en vertrok op zijn 18^mi a Europa. «El comienzo fue difícil. Ik kwam alleen, sprak geen Engels en moest wennen aan een ander leven. Trainen estaba bien leuk, maar daarna ging ik alleen naar huis. Ik kon mijn ouders niet over laten komen, omdat mijn contract nog niet zo goed was. Ik moest vechten voor mijn droom”.

En zijn eerste jaar woonde Rosales en un hotel en kwam hij in de winter amper buiten. “De eerste keer sneeuw was echt raar, vooral de training op kunstgras en een frozen veld”, dice Rosales. “Als jongen uit een tropisch klimaat weet je niet wat kou is. Ik ging een rondje lopen en trok twee jassen aan, maar na 10 minuten ben ik teruggaaan, omdat mijn handen waren bergewen. Ik werd er depresión furgoneta. Ik wilde terug naar Venezuela, maar mijn familie en god hebben me erdoorheen geholpen.”

Bryan Ruiz
Rosales vond in Gent steun bij zijn ploeggenoot Bryan Ruiz, een andere latino gegendead tot de Europese winters. Ruiz sprak al Engels en hielp hem op weg. “We zijn goede vrienden geworden, omdat we naarso ook in Nederland samen waren. Hace mucho que no nos vemos, pero hablamos con regularidad. Ik wilde en diciembre naar zijn afscheidswedstrijd in Costa Rica gaan, maar ik moest zelf voetballen op Cyprus. Busqué en línea y me emocioné. Bryan kreeg het afscheid dat hij verdende”.

Rosales causó una gran impresión en la banda derecha en su último año en Bélgica. Conoció a Michel Preud’homme como entrenador ganó hij de beker en werd hij tweede en la competencia. De trainer stapte over naar Twente en nam Rosales mee. «Preud’homme es un gran hombre, uno de los mejores entrenadores que he tenido. Hij kende mij goed en heeft mij absolut beter gemaakt. Ik ben hem erg spelen voor de kans om voor Twente”.

Mejor equipo
Bryan Ruiz interpretó al een jaar en Enschede y fue net kampioen geworden. Rosales kwam in een egezung team berte en keek zijn ogen uit. “Bryan fue hartstikke goed, maar ook Nacer Chadli, Theo Janssen, Wout Brama, Peter Wisgerhof, Douglas. Absoluut het beste team waar ik ooit in heb spielen.”

Na 3 jaar in België verliep de adaption in Nederland faggaier. Rosales bouwde snel een goede band op met de mensen van de club. “Ze wilden ons alle helpen. Wij trygden de taal te leren en dat väderden zij. Considero importante tratar bien a todos. Als voetballer ben je in de eerste plaats gewoon een mens. I ben niet importanter dan iemand anders.”

En su primera temporada, Rosales jugó en la Liga de Campeones contra Internazionale, Tottenham Hotspur y Werder Bremen. Twente ganó el KNVB Beker y werd tweede na een tremendo título strijd met Ajax. “Voor de fans hadden we graag de titel gewonnen. We waren heel dichtbij, maar helaas lukte het niet”, zegt Rosales. “Ik heb veel goede recuerda a un Twente. Siempre fue genial jugar en nuestro estadio. Ik zie vaak foto’s op dat veld vorbijkomen en dan wil ik graag weer op dat veld staan. Ik ben nooit terug geweest, omdat ik te druk ben met voetbal. Más tarde, wil ik aan mijn kinderen leten zien waar papa veerkeg heeft gevoetbald”.

Traslado de salida
Na 4 jaar vertrok Rosales transfervrij naar Málaga, aunque Twente hem graag wilde houden. “Ik denk daar conoció sentimientos dobles aan terug. Era erg gelukkig bij Twente, pero era hora de un nuevo desafío. Dat hoort bij het voetbal. I kreeg de kans om als speler uit Venezuela naar La Liga te gaan. Dat es voor weinig mensen weglegde. Me enfrento a los mejores jugadores del mundo. Lionel Messi, Cristiano Ronaldo, Neymar. Dat waren ervaringen impresionante. Wander ik stop, zal ik beseffen hoe bijønder eso fue”.

In de achtbaan van zijn voetbalcarrière heeft Rosales weinig tijd gehad om achteruit te kijken. La mirada siempre está enfocada al siguiente entrenamiento y competición. “Ik leef niet in het verleden. Je moet in het nu leven. Hablo nog steeds en la Conference League en geniet nog altijd. Estoy agradecido por cada momento. Eso es het geschenk van het leven. Je wordt ouder en gaat alles meer waarderen. Bij Twente besefte ik niet wat we alle meemaakten. Nu ben ik vähää en leef ik bewsenter. Ik heb heel mijn leven aan het voetbal te danken. Mijn kinderen hebben verschiedelden culturen leren kennen en een andere mentaliteit meegekregen doordat we in Europa konden leven. Daar mogen, estamos agradecidos por zijn”.

Venezuela
En zijn periode bij Twente beleefde Rosales ook met de nationale ploeg van Venezuela zijn beste prestatie ooit. La selección con el maravilloso apodo de La Vinotinto (vino tinto, por el color de las camisetas) llegó a la semifinal de la Copa América en 2011. «Ese fue un gran torneo. We deden lang mee en hebben gestreden, maar we verloren van Paraguay met penaltis. Het is een mooie reminischer, maar het lieftest wil ik het nog een keer meemaken. Ahora tenemos más jugadores con calidad y experiencia. El objetivo siempre es desarrollarse y ser mejor”.

Hij mag dan 34 jaar zijn, Rosales is nog niet van plan om te stoppen. Hij strijgt conoció a AEK Larnaca desde el título de Chipre y continuará en el mismo niveau. “Leeftijd es una mentalidad een, zegt mijn moeder altijd. Op papier ben ik 34 jaar, maar ik voel me veel jonger. Entreno heel gericht en werk met mijn eigen physieke trainer. Ik luister goed naar mijn lichaam en wil nog jaren doorgaan”.

Zijn ultieme droom es om zich met Venezuela te kwalificeren voor the WK van 2026. Het land verkeert al jaren in een heftige crisis, waarten het voetbal voor verlichting kan zorgen. “Gaan door een moeilijke periode en moeten veel ommehren, maar alles is mogelijk. Trato de ayudar a mijn familie en andere mensen te helpen, maar je kan niet iedereen helpen. Nos divertimos con el fútbol. We kunnen aan de wereld leten zien dat we erbij horen. Het WK zou een egejen einde van mijn carrière zijn.”