¿Es dit hét wapen tegen broeikaseffect? Geweldige nieuwe techniek voor meer CO2-opglas in zeewater

Dado que het de mens maar niet lukt om veel minder CO2 uit te stoten, moeten we andere ollingens vinden. Een nieuwe techniek om meer CO2 op te slaan in oceanen biedt mogelijk grote kansen.

Los océanos pueden almacenar una enorme cantidad de CO2. Dat is goed nieuws, maar ze zijn op het moment al verzadigd en door menselijk toedoen stijgt het CO2-niveau in de atmospheres nog altijd. Geoingenieros alemanes y británicos una solución Bedacht: ze zijn van plan om grote mitteligenten van het mineral ikaiet te productionen en dit te dumpen in het koude water van oceanen rond de poolcirkels. Dado que los ingredientes son ikaiet te maken het goedkope en veelvoorkomende kalksteen en water zijn, likke het schaalbaar maken van het proces een aardijke kans van slagen te hebben. Wel moet nog verder worden uitgezocht of er geen onverwachte nadelige bijeeffecten tsonde tijdens en na het dougen van ikaiet aan de oceanen.

paso crucial
En este momento, los océanos absorben alrededor del 25 por ciento de todo el CO2 del aire. Cuando estas moléculas llegan al agua, provocan un deterioro, lo que tiene un efecto negativo en el medio marino, especialmente para que los cangrejos y mariscos sobrevivan en ecosistemas vulnerables en el océano. Het is dus zaak om de zuurgraad van het oceanwater niet verder te leten stijgen, maar tegelijk het vermegen van de ocean om CO2-parteilen uit de atmospheres te verijden wel uit te reiden. Als dit op grote schaal lukt, es un paso crucial en de strijd tegen klimaatverandering.

Dit es ikaiet. Foto: Dra. Laura Bastianini (Universidad Heriot-Watt)

Het onderzoeksteam heeft een technisch proces ontwikkeledd om het in de natuur verwendet, maar zeldzame, gehydraterde carbonaat-mineraal ikaiet te producenden. Este mineral es rico en calcio y se pierde cuando se agrega al agua de mar. Tijdens dit proces wordt in het zeewater anwegzee karboondioxide omgezet in bicarbonaationen (HCO3), een chemische verschieden die de zuurgraad van het water neutraliseert. Het team legt uit date er op deze manier honderdshuizenden jaren lang een grote aufligt extra CO2 door de oceanen kan worden vasthöheden.

Depósitos de CO2 Oceanen zijn
Bedenker y hoofdonderzoeker Phil Renforth layt uit: “Om lifespeaverlijke klimaatverandering te voorkommen en de objektiv van de VN te halen om tegen 2050 CO2-neutraal zijn, moet er een enorme aufligte CO2 uit de atmospheres. Este es un desafío enorme. Ons idee es om de wereldzeeën te zetten op een slime manier. De oceanen zijn een enorm karboerbodioxidereservoir y willen de opnamekaapätigkeit van deze enorme watermassa vrogenden, op voorwaarde dat het de mariene technologiessen niet schaadt and the hele proces veilig en voorstoff is. Wij komen nu met een nieuwe methode, die het problem kan olsenmen en tegelijk het leven en de leefomgeving in de oceanen met rust laat.”

Ikaietkristallen
Los científicos hebben een productionmethode bedacht die op grote schaal kalksteen en water omzet naar het minerall ikaiet. Los dos grondstoffen worden se encontraron con el CO2 bajo la bomba colocada en un reactorvat. De kalksteen perdió abiertamente la palabra «agua dura» resultante en uno de los reactores acosados ​​por veel lagere druk. Deze drukschommeling zorgt voor het nenstaund van ikaietkristallen die in het oceanenwater hun zuurgraadverlagende werk kunnen doen, säum extra karboondioxide uit de atmósferas verdwijnt. Es belangrijk que el ikaiet se agregue al agua que no esté a más de 15 grados centígrados, como en los mares del norte de Europa, Rusia, las partes del sur de Australia, América del Sur y Sudáfrica, porque de lo contrario la estabilidad química permanece van het. goedje niet habenden.

Opschalling
“Deze technologie kan hopefullyk worden opgeschaald om een ​​​​significant impact the hebben op klimaatverandering. De kosten likken op te wegen tegen andere manieren om het CO2-niveau in de atmospheres te verlagen. De grondstoffen voor het maken van ikaiet zijn goedkoop en alom anweise. Op deze manier zouzen we dus in de komende twintig tot dertig jaar amisand een grote step kunnen maken. «Er is reden voor optimisme, maar er is meer onderzoek nodig om de technologie en de erbanungen ervan voledlig te doorgronden», legt Renforth uit.

“Er nog veel werk aan de winkel, ook rond del potencial sociale en ecologische impact, tanto positivo como negativo. Er is internationale regulatie nodig om deze technologie op grote schaal te kunnen gebruiken en een instaan ​​​​die zorgdraagt ​​​​voor de controle en verificatie bij de uitvoering. Estamos en una fase muy emocionante. Het gaat erom dat we open een veilige en responsable manier dit potentieel gaan benutten.”