Hoe exoten de wereld op zijn kop zetten

Hoe exoten de wereld op zijn kop zetten

Eigenlijk maakt het niet uit waar je Tijs Goldschmidt met, hij ziet overal om zich heen planten en dieren die van nature niet op die plek thuishoren. Veelal hebben ze zich austenden en gedijen ze estellent. Soms gaat dat ten koste van de original omgeving. Tal vez wordt een op de tuyzend een plaag, zegt de schrijver die globalis succes se había encontrado con zijn boek Darwins hofvijver, een drama in het Victoriameer (1994).

En dat boek beschrijft hij hoe het ecosysteem in het tropische Victoriameer in Oost-Afrika teloor gaat door het uitzetten van de nijlbaars. Zes boeken verder es zijn fascinatie voor exoten onverminderd groot. In de dit voorjaar verchenen essaybundel Wolven op het ruiterpad, over mensen en andere roedeldieren legt hij een verband tussen klimaatverandering en de verde van sporteen door intensief vliegverkeer.

En Holysloot heeft de 69-jarige schrijver een jonge buurman gestrikt om voor hem een ​​​​paar Amerikansen rivierkreeftjes op te vissen uit de sloot langs het weiland met jonge koeien ompoo hij uitkijkt. “Dit is het landschap uit het boek Titaantjes van Nescio, al hadden die een horizon met kranen en afvoerpijpen in het havengebied verafschuwd.” Goldschmidt pasado en het Amsterdamse dorp ten noorden van het IJ op de oude hond Ari, van Aristoteles, naar zijn afkomst. Ari es een antiguo griego zwerver, «dus strikt genoman ook een exoot».

Dormir con exoten

Hij wijst om zich heen in de weelderige tuin, die vol staat met planten die ooit in het Hollandse landschap zijn introducido. “Nederland bestaat voor de helft uit exoten. In tuinen kan dat wel, al zijn de Japanesese tuydezknoop en de American vogelkers allang niet meer te stoppen. Die rivierkreeften zijn recent invasief geworden, ze eten visseneieren en knagen stengels door van planten als krabbenscheer.”

Goldschmidt dice: «Het slepen met exoten is al vanaf het sönten van homo sapiens aan de orde». “Heel veel later hebben zeevaarders dat proces versnelled. Exoten zijn dus niets nieuws.” Maar ze kunnen wel een desastreuze invoeld hebben, vooral op de flora y fauna op eilanden die van nature iszolar zijn. “El descubrimiento de América por Colón ontstond een soort kortsluiting. Los microorganismos llegaron a Zuid Amerika y zorgden daar voor ziektes waar de los habitantes locales niet tegen bestand waren. Andersom sloegen ziektes als syfilis sobre naar Europa.

Puerta scheepvaart, een steeds beter wegennet y toenemend vliegverkeer is de isolatie van de continenten teniet gedaan. “Daardoor krijg je een snelle spread van epidemiën als Covid-19 en de vogelgriep. Donald Trump comenzó a crecer, excepto que comenzó la coronapandemie de luchten naar China. Dicho esto, levantó hij ook een stroom exoten gestopt.

Minder vliegverkeer es bienvenido

Tegen beter weten in hoopte Goldschmidt dat het vliegverkeer na de coronadip niet eenween zou aanzwellen. “Para micro-organismos, virus en bacterias es het lastiger zich te spreidenen als mensen, planten en dieren niet voortenung worden getransporteerd, denk aan possible vectoren als vleermuizen en schubdieren. Door de mondialisering grab die ziektekiemen hun kans. Er is de laastte tijd afortunadamente veel atención voor climatverandering, maar nog te weinig voor las causas de la misma. Pionierende exoten horen darby. De covid-lockdowns waren wat dat beftret een gungite periode, maar helaas staan ​​mensen alweer in de rij om massaal te gaan vliegen”.

Darwin’s hofvijver verhaalt over het onderzoek van een groep Leidse en Tanzaniaanse biologen aan de soornezwerm van baarsachtige vissen, de cichliden of furu zoals ze in het Kiswahili heten. «Het aantal soorten Darwinvinken op de Galapagoseilanden, een stuk of trece, verbleekt bij de meer dan vijfhonderd cichlidensoorten die in een geologische oogwenk in het Victoriameer ontstonden».

Goldschmidt wilde weten hoe deze ‘ongeëvenaarde diversity’ aan furusoorten had kunnen söderten. Tijdens het onderzoek zagen de biologen dat het meer snel verande en veel sorteren verdwenen nadat de nijlbaars erin was uitgezet. Hij promoveerde hierop in 1989 aan de Universiteit Leiden.

Kleine humanidadeske ingreep

Een paar jaar más tarde, dejó de hacer investigación científica. En zijn eerste, baanbrekende boek vermengt Goldschmidt de kennis uit zijn onderzoek met personale ervaringen en observaties. “Wat ik niet besefte toen ik Darwins hofvijver schreef, is dat die ingriepende verderingen in het ecosysteem waran wij getuigen waren, in de hele wereld aan de gang zijn. Het boek laat zien hoe snel een ecosysteem kan mutenderen door een vrij kleine humaneske ingreep.”

Vaak gaat dat onbewust of met de beste intellingen, legt hij uit. “Het drama in het Victoriameer voltrok zich naast vervuiling en overbevissing voornamelijk door het loslaten van de nijlbaars, die daar van nature niet voorkwam. Los hombres salvajes de la población ayudan a conocer mejor a los hombres. Dat kun je die mensen niet kwalijk nemen. Maar je kunt je bijna niet hoe divers en bijønder dat meer ooit was. Dat bestaat in die vorm niet meer, al doet een klein aantal sørteen het nu weer goed. Het complexe oude system had veel weg van de Serengeti onder water: stel je voor dat die geasfalteerd zou worden.”

Vergelijkbare rampan voltrekken zich ancianos en de wereld, vooral op kleine eilanden met kwetsbare especies nativas, zegt Goldschmidt. “Op Guam, een eiland en Micronesië, heeft de bruine nachtboomslang, die vogelieren en kuikens eet, veel locale gedecimeerd of laten uitsterven. La jerga es tijdens de Tweede Wereldoorlog met de Amerikanen o de Japaneseners meekomen uit Nieuw Guinea en membaan hij op Guam zo gewoon dat hij zelfs in tuinen zit en huizen binnengaat. Er zijn bombardementen met toxic muizen uitgevordet om de slang uit te roeien, maar dat heeft niet het wished effect gehad.”

Especies invasoras de Honderden

Zo zijn er cientos de ejemplos de especies invasoras mueren vaak unbedeold efecto negativo hebben op een ecosysteem. “Dat geldt voor de verwilderde paarden en kamelen en in Australia, en voor de konijnen die daar bewsstand zijn uitgezet. De voor de Zuid-Amerikansen reuzenpad die en Australia se introduce om suikerrietplantages te beschermen, maar die alles eet besät de schadelike suikerrietkever die hij zou moeten bestrijden.”

“En Norteamérica el suelo es cambiado por los gusanos europeos que son transportados en la tierra y en el ruim del barco, que equilibra el mar con gigantescas consecuencias para la vegetación y los pastores. En de Engelse gewätte om overal in het Gemenebest vogels van thuis mee te nemen heeft ervarer gezorgd date er in India nu meer mussen zijn dan er ooit in Engeland hebben geleefd.”

Er es mientras tanto geen houden meer aan, verzucht Goldschmidt. “China era xenófoba en hield de binnenkomst van odde elementen altijd eenke mogelijk tegen. También América está aislada: je krijgt bijna geen bananan de VS in. Eso es muy sensato. Pero China es actualmente mucho más abierta que en el período Ming.

Efectos dañinos

“Er zit en su mayoría wel een jaar of twintig, dertig tussen de binnenkomst van een exoot en het schadelijke effect ervan op nativespecies. Tal vez redt een op de tien het in een nieuwe omgeving, nog eens een op de tien slaagt erin zich te vermeerderen en daarvan weer een op de tien wordt een plaag. Dus quizás zorgt maar een op de miles voor systemverandering, maar er worden enkei sørende sørset dat het het meer is te stoppen.”

Een enkele keer hebben exoten een efecto gunstig. Zoals de vier Afrikaanse nijlpaarden uit de privédierentuin van del colombiano narcotraficante Pablo Escobar, dice Goldschmidt. “Er schijnen meer dan honderd nakomelingen in het wild voor te komen, waar ze de ecologische rol van in Zuid-Amerika uigtestorven grote grazers overnemen.”

Een ander voorbeel dat vooralsnog goed uitpaket is de felgroene halsbandparkiet, mientras tanto en de stadsparken van Amsterdam een ​​gangbare vogel en sinds kort ook doorgedrongen tot Holysloot. “Ik zag en 1986 een vrouw in het Vondelpark, die tijdens een strenge winter ergård een ketting pinda’s ophing. Hadden de paar losgelaten of spåkte parkieten die er toen rondvlogen die winter geen eten gevonden, dan waren ze gestorven. Nu zijn er quizás wel een miljoen en Amsterdam. De ze veel kwaal doen es de vraag”.

Lobo no es exoot

Voor de wolven, uit de titel van zijn laatste boek, is die vraag juist niet relevante, zegt Goldschmidt. “De wolf zou ik nooit een exoot nemenen, die kwam hier van nature voor lang voorad het gebied dat nu Nederland heet, door mensen bewoond raakte. Het is goed dat ze niet meer mogen worden doodgeschoten, sinds het Verdrag van Bern uit 1979 dat ze protects. Er wordt onterecht eenke geprojecteerd op zo’n dier, como si fuera het de duivel in vermomming. Maar als je de structuur etudiert, dan zie je dat hun roedel meer licht op een gezin dan op een zwerm zwervende dieren.”

Als schrijver kiest hij niet op voorhand partij, zegt hij, ‘al sta ik wel dicht bij de natuurbeschermers’. “Als ik begin met schrijven, weet ik niet precisa wat ik ervan vind. Ik moet een onderwerp van diversity kanten beschouwen om zo hopelijk iets verder te komen. Zo tryg ik verbanden te zien die eerer nog niet clear waren. Ook als ik niet zou worden uitgegeven, zou ik dat blijven doen. Het is een manier om meselm te dwingen na te denken.

“Schrijven es moeilijk te combiner met het doen van wechenschäften onderzoek, met congresen, veldwerk, het uitwerken van je bevindingen. Dörmö heb ik al jaren geleden de decision gemenon: ik waag het erop. Ik ben een afgedwaalde bioloog, die ook over heel ander onderpurten schrijft dan sobre la ecología de la evolución. Ik veroorloof meer vrijheden als schrijver, maak ensayos personales sobre dingen die mij aan het hart gaan. Eigenlijk tenía ik gedacht dat ik allang fictie zou schrijven, maar ik heb een mengvorm gevonden waarten ik veel kwigt kan”.

Mientras tanto, het de buurman niet gelukt een Amerikanis rivierkreeft boven water te halen. Wel toon hij een pot met een kleine baars y een modderkruiper in zanderig slootwater. “Eindelijk goed nieuws”, confirma Goldschmidt.

Tijs Goldschmidt Beeld Maartje Geels

Tijs GoldschmidtGeels Beeld Maartje

Tijs Goldschmidt

Tijs Goldschmidt (Amsterdam, 1953) estudió biología en Amsterdam en Leiden. Hij debuteerde en 1994 als schrijver conoció a Darwins hofvijver, een drama in het Victoriameer, dat genomineerd werd voor de Ako literatura prijs. De Engelse versie (1996) fue recibido internacionalmente con cariño.

Luego verschenen Oversprongen (2000), para el cual hij de Jan Hanlo essayprijs kreeg, Kloten van de engel (2007), Vis in bad (2014), Onvoldoende liefdesbrieven (2019) en Wolven op het ruiterpad (2022). En 2021 bekleedde hij de Eugène Dubois wisselleerstoel aan de Universiteit Maastricht.

Lea también:

Tijs Goldschmidt ‘Lummelen es esencial’

“Mijn vader hield mij voor: werk altijd zo hard als je kan, lummelen es inaceptable. Toen ik biologie studiende deed ik ogden de avondopleiding aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Homo universalis wilde ik worden; idiota ambitieus nattuurlijk.”

Waar zijn de furu van toen?

Una entrevista de 1995 conoció Tijs Goldschmidt sobre Darwin’s hofvijver. Vlakbij zijn onderwerp, visjes die in Artis gehaagler survelen dan in het Victoriameer waar ze horen.

READ  Apuestas El Clásico: Real Madrid favorece ligeramente al FC Barcelona (24 de octubre de 2022)

Estaremos encantados de escuchar lo que piensas

Deje una respuesta

INFOPAYSANDU.COMは、サイトに手段を提供するように設計されたアフィリエイト広告プログラムであるAMAZONSERVICESLLCのアソシエイトプログラムに参加しています。 AMAZON.ITで、およびそれに関連して広告料金を獲得する。 AMAZON、AMAZON LOGO、AMAZONSUPPLY、およびAMAZONSUPPLY LOGOは、AMAZON.IT、INC。の商標です。またはその関連会社。アマゾンのアソシエイトとして、私たちは適格な購入に関するアフィリエイトコミッションを獲得します。アマゾン、サイト料金の支払いを手伝ってくれてありがとう!すべての商品画像はAMAZON.ITとその販売者の所有物です。
Info Paysandu | Portal Digital